yorulmadım bölünmekten her parçanın bir bütün olduğunu idrak ettiğimden beri eksilenleri kayıp sanırdım hayatın çekip benden aldığı bazen sürüklediği tozlu yollarda bazen uyutmadığı sisli gecelerde.. göremediğim her kapının ardını merak ettim bütün kilitleri kırana kadar bekledim, ne kadar uzun sürerse sürsün ellerimdeki kesiklerden akan kanları umursamadan saatlerce durmadan zaman kaybettim anladım içi boş odaların önünde kendi yarattığım gizemin peşinden giderken eksildikçe kendimi tanıdım.. eksildikçe ağladım kendimi anladım kendimi anlamam aynı zamanda yabancı olmak demekmiş bütün tanıdık gelen yüzlere uzaklaştım.. kalıp anlaşılmayı bekleseydim bir boş oda daha bulacaktım bekleseydim gene yanılacaktım biliyorum bu yüzden ben hep Gidiyorum..! sende git,